paramdam

buti na lang may blog ako. at least, dito ko nasasabi yung mga bagay na hindi ko maaring ikwento sa mga taong kasa-kasama ko sa pang-araw-araw na buhay.

- - -

nung una, hindi ako maka-relate 'pag nakakapanood ako ng buhay ng mga amerkano after a date. lalo na dun sa part na kelangan may tumawag after a date - yung tipong nagfe-freak out yung mga tao kapag hindi sila tinawagan kinabukasan nung mga date nila. saka na lang ako naka-relate nung nagugustuhan ko yung mga taong nakakasama ko.

- - -

akala ko tapos na ang lahat. mahigit isang buwan na syang nakaalis. 2 years pa bago sya makabalik. matapos mangyari ang di dapat nangyari, di na kami nagkausap. wala na syang reply sa mga text at di na nya sinasagot ang mga tawag ko. nung minsang maabutan ko syang online, dun na lang nya pinahiwatig na dapat mag-move on na kami.

kaninang umaga pagpasok ko, akala ko magiging normal lang ang araw ko. binaba ko gamit ko, binuksan ang laptop at bago umalis sa aking pwesto napansin kong umiilaw-ilaw ang extension ko. sa isip-isip ko, malamang hinahanap ako ng mga clients ko at talagang tinawagan pa nila ako. nagulat na lang ako ng marinig ko sa voicemail:

hello dominic. si ____ 'to. wala lang. sige ba-bye.

8.30pm kagabi sya tumawag. napaaga ako ng isang oras sa pag-uwi. naabutan ko sana sya. pero buti na lang hindi. di ko kasi alam kung ano ang sasabihin ko. hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon ko.

hanggang ngayon, hindi ko alam kung anu ang dapat kong maramdaman. matutuwa ba ako at nagparamdam na sya? magagalit ba ako sa ginawa nya? sa totoo lang, naguguluhan ako. lalo pa ngayon, may siniseryoso ako. ang tanong ko lang sa sarili ko, dapat pa ba akong umasa sa kanya?

sa bus

nov26. asa byahe ako paluwas ng manila diretso sa trabaho. bihis pang opisina ako nun: black slacks, leather shoes, polo barong. hawak ko lang, isang bag na may taktak ng aking pinagtatrabahunan.

dun lang ako sa pangdalawahang upuan sa bus. medyo tanghali na nun kaya maluwag na. dun ako pumuwesto para wala ako makatabi. nakukuha ko na antok ko nung nagulat ako na tinabihan ako ng isang lalaki: maputi, makinis, katamtaman katawan. lingon sya ng lingon sa likod, akala ko lilipat ng pwesto pero nagstay pa rin sya sa tabi ko.

nagulat na lang ako nung nakiskis yung braso ko. akala ko dahil masikip lang at maalos sa bus. sa kalandian ko, kiniskis ko rin yung braso nya. aba, hindi nagreact. isa pa nga. wala pa rin. bumilis na tibok ng puso ko. hindi kaya game sya? naku, first time ko sa bus ito. ka-excite! ang kiskisan ng braso namin, nauwi sa dantayan ng kamay. hindi naman kami holding hands pero basta nakadantay kami sa isa't-isa.

first time ko yun sa bus kaya medyo natatakot ako. malay ko ba kung aksidente lang ang lahat. hinayaan ko na lang sya mag-make ng move. inalis ko ang bag ko sa crotch area ko. walang move. nagtulug-tulugan ako at hinulog ko kamay ko sa hita nya, hindi sya gumalaw. maya-maya tinuon nya ulo nya sa balikat ko. aba, tama ang hinala ko.

san pedro na. wala pa rin akong nararating. nahihiya akong mauna. pero malapit na ang makati. inusod ko pa ang kamay ko malapit sa bukol nya. umalog sa bus, medyo nadampi ko tuloy. ginalaw nya hita nya. binawi ko kamay ko. ginalaw uli nya hita nya. shit! kinakalabit ata nya ko. sabi ko, heto na. pinatong ko na ang kamay ko sa bukol nya, pumintig. game na.

inayos nya yung malaking bag nya at nilagay sa kabilang hita. shield para di makita yung kamay ko na nilalaro sya. nakalikan ako sa nakapa ko. mataba ang sandata nya. at least siete yun. di ako nakatiis, dapat makita ko. pero putch, nakabutton fly ang mokong. 3 butones lang natanggal ko at hindi ko naalis yung butones sa may bewang. pero nailabas ko pa rin. ang puti! pero asa quatro lang yung nalabas ko, medyo masikip yung pants kaya hindi ko nailabas lahat.

para akong batang naglalaro sa bagong laruan. himas himas, pisil pisil, kulang na lang dilaan ko pero di pwede dahil maobvious na masyado sa bus.

natauhan na lang ako nung marinig ko sa konduktor na mantrade na. babaan na ng mga tao. dali dali kong inalis ang kamay ko. sya naman, pinantakip na lang nya ang bag nya.

di na kami nagpalitan ng number. kainis nabitin ako. ilang buwan na rin ang lumipas. sana lang, makasakay ko uli sya.

LDR

ok, tama na ang kadramahan. now back to our regular programming.

heto na naman ako, "involved" with someone. "involved" dahil for the nth time pumasok na naman ako sa relasyon ng padalos-dalos. umiral na naman ang kagaguhan ko. ewan, makapangyarihan talaga ang friendster. kung ba't naman kasi pinapansin ko pa ang bawat taong sumisilip sa profile ko e. ayan, may kumagat.

di ko naman sya masisi. syempre, gusto ko rin naman ng paminsan minsang adventure. di ko naman akalain na sa simpleng smile na padala ko na may kasamang message na "pasex" e papatol sya. malay ko bang masyado ko syang makakapalagayan ng loob. sunud-sunod na text at tawag, sop at kung anu-anong usapan... maya-maya kami na. hay! tukmol!

di naman sya cute. oo na, gifted sya at talagang pinakita nya sa akin sa webcam ang dapat makita. ewan kung anu ang nagustuhan ko sa kanya basta ang alam ko lang hinahanap hanap ko sya.

ang problema, di pa kami nagkikita. di pa rin kami makapagset ng date kung kelan kami magtatagpo. sana lang, di pumalpak 'to.

moment ni ex ko

last week lang ata nung naabutan kong online si ex ko. nagdrama. 'di naman kaila sa akin na may inspirasyon sya ngayon. pero natanong nya ko, "ano ba ang dapat maramdaman 'pag nalaman mong hindi ka kasama sa mga plano sa buhay ng mahal mo?"

anu nga ba ang sagot sa tanong na yun? sa isip isip ko, kawawa naman sya at mukhang panandalian na naman ang relasyon nya (pero take note, more than 6 months na sila at tinalo pa yung sa amin dati). ewan ko ba, pero 'di ba dapat sa seryosong pagsasama may plano kayo para sa future? personally, syempre gusto ko rin na tumagal kami nung bf ko... 'di man kami magkatuluyan, at least man lang ay di masayang ang pinagsamahan namin at patuloy pa kami may communication.

dahil alam ko ang ugali ni ex, binalik ko ang tanong sa kanya. "e ikaw, anu ba ang plano mo?" hindi na bago yung sinagot nya: "sana lang mamatay ako agad para 'di na ko tatanda". nakakalungkot.

'di man ako involved sa kanilang dalawa, aaminin ko na apektado ako. dapat ko bang sabayan ang moment ng ex ko?

moment ko to

ngayong nasimulan ko nang ikwento ang "intimate" details sa aking buhay ay na-realize ko kung gano ka-pathetic ang lovelife ko. pano ba naman kasi, walang nagtagal.

yung huling relasyon ko na sineryoso ko ang pinakamahaba. pero kung ico-compare yun sa mga kakilala kong nasa "katulad na sitwasyon" e sasandali lang ito. bakit? panu, di man lang yun umabot ng 4 na buwan. sa totoo lang, kung iisipin ang mga nangyari sa amin nung x ko na yun, magtataka ka kung bakit "pinagtyagaan" ko sya (sorry kung harsh yung term). pano ba naman kasi, 2 araw pa lang nakuha na nyang mangaliwa (saka ko na lang idedetalye dahil ibang istorya na 'to).

kahapon habang pinapanood ko ang mga unang episodes ng the practice, ipinalabas yung tungkol sa pag-out nung mom ni jimmy, sabay hiling na irepresent sya para pumayag ang korte na ikasal sya sa kapwa babae. sa korte, ipinahayag nung DA na ang same-sex relationship ay nababatay lamang sa tawag ng laman at kalimita'y hindi nagtatagal - ayun sa isang psychologist. umiling na lang ako. (syempre, simpleng tingin muna sa kaliwa't kanan baka may makahalata sa bahay!)

hindi ko alam kung maniniwala ako, basta ang alam ko lang ay hindi ganun ang ninanais ko sa karelasyon ko. pero bakit ganun, mukhang sa kaso ko ay tumatama ang ganung sitwasyon? hindi naman sa dinideny ko na malibog ako at hindi ko nasubukang mangaliwa. sana lang talaga, mahanap ko na ang katapat ko.

never-ending story

matapos kong mapa-"eeew!" sa huli kong post tungkol sa mga kaibigan ko (yes, 2 po sila at ayoko nang alalahanin pa ang mga detalye), heto naman ang kabaliktaran... well, sort of.

nakilala ko sya nung nagsisimula pa lang simikat ang friendster. nagkataong niblock sa school ang site na yun kaya wala kaming magawa ng mga klasmayts ko kundi maghanap ng ibang social networking sites... natuklasan ko ang hipstir.com (wala na ngayon). ang kaibahan nga lang nito sa friendster ay pwede kang mag-add ng friends ng hindi humihingi ng approval dun sa mga tanong ni-a-add mo... medyo kokonti pa lang yung members nito nun kaya halos lahat ata na-add ko na.

simpleng hi-hello lang ang usapan namin dati. hanggang sa isang araw nagkausap kami sa YM... nagulat na lang ako kasi bigla syang nag-open up sa akin. nakaramdam ata. nikwento nya lahat yung mga naunang karanasan nya (with guys and gals) at dun napalagay na rin loob ko sa kanya.

mahigit 5 years na simula nung nagkakilala kami. sa loob ng mahabang panahon na yun, mga ilang relasyon na rin ang napagdaanan namin. yun nga lang, hindi sa pagitan naming dalawa. pero hindi naman kami nagpahuli sa tampuhan at di pagkakasunduan.

mahigit 5 taon... ni hindi man lang kami nagkita. sa tagal nun, nawalan na rin ako ng 'malisya' sa kanya. ang alam ko lang ngayon, friend ang turing ko sa kanya. pero hindi ko lang alam kung ba't hanggang ngayon ayaw pa rin nyang makipagkita.

nagsasawa an rin ako sa halos paulit-ulit naming usapan. ni hindi ko man lang sya makilala ng mas higit kaya wala na rin kaming mapag-usapan. nakakapagod na rin.

maling hinala

nangyari na ba sa iyo yung may makikilala kang tao na makakagaanan mo ng loob? sa simula akala mo pag-ibig ang nararamdaman mo sa kanya. nagkaligawan kayo. nangyari ang dapat mangyari pero sa huli mare-realize mo na lang na higit pa sa ganung pagtingin ang kahihinatnan nyo. hindi kayo bagay, hindi kayo nagkakasundo sa maraming bagay. pero balewala ang mga ganun dahil sa totoo, nakahanap ka ng tunay na kaibigan sa kanya. kalaunan, ibabaon nyo na lang sa limot ang bagay na di dapat nangyari sa inyong dalawa at tatawanan ang mga eksena nung ligawan nyo. ayan, naalala ko tuloy ang nangyari at napapa-"eeeew!" na lang ako! ang mahalaga, sa huli ay magkaibigan pa rin kayo.